Kaybettiler her şeyimizi.
En başta güvenimizi.
Küçük çocuğun saflığını,
Denizin berraklığını,
Güzel duyguları kaybettiler.
Bir kere geliyoruz dünyaya,
Yaşarız ömrümüzü dediler.
Düşünmeden,
Mutlu olunur zannettiler.
Rezillik matah,
Fikirsizlik yol oldu.
Bu eğlencedir dediler.
Edepsizliği edep,
Hayatı oyun bellediler.
Soranlara kızdılar,
Bu özgürlüktür dediler.
Hiçbir zaman düşünmediler.
Dört duvar içinde durmaktan beter,
Fikir hapishanesindeydiler.
Yazık ki kaybettiler,
Hem bizi hem kendilerini.
Dönüp de bakan olmadı arkasına,
Yolda bırakılanlara.
Oradaydı huzurumuz,
Oradaydı tutkumuz.
Uzatmadılar kahrolası ellerini,
Bıraktılar hepimizi kör karanlıkta.
Yağmurla gelen toprak kokusunu,
Seven insanın onurunu,
Kaybettiler varoluşlarını.
Kaybettiler o küçük mutlulukları.
Uyarmak isterdim önceleri,
Sonra anladım.
Ne benim vaktim,
Ne onların aklı yeterdi.
Şimdi bize kaldı,
Yalnız beklemek.
Geri gelmeyeceğini bilerek.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder