Mecbur bıraktınız beni bana.
Sizlerden kaçıp
Kendime sığınıyorum.
Çok beğendiğimden değil kendimi
Kaçacak yerim yok başka
Oturuyoruz bir ben ve düşüncelerim.
Muhabbet koyu,
Ne kırılan var ne üzülen.
Hani boş şişe tekmelerdik ya çocukken,
Şimdi boş insan tekmeliyoruz hayatlarımızdan.
Bunu konuşuyoruz düşüncelerim ve ben.
Kimseleri almadığım sokaklardayız.
Ara sıra umutluyuz
Genelde yine hüzünlüyüz.
Tartışıyoruz hiç durmadan
Birimizin aklı birimizin duyguları yok.
Kim kazanır dersen,
Pes ettim çoktandır.
Biraz sohbetin ardından kalkıp gitmek zorundayım.
İstemiyorum kalkmak zaman zaman
İzin vermem diyor hemencecik,
Arkamı dönüp giderken bilerek yine geleceğimi,
İki mısra dökülüyor arzuyla ağzımdan;
Tüm tanıdıklar yabancı olsa keşke
Kaldırım taşlarında otursak hep ikimiz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder