Atın üstüme sonsuz, sessiz yığıntıları
Yaprakları bahardan çalın, atın sapsarı
Ve tek karanfil koyun ortasına mezarın
Annem kalsın başımda, gelmesin kimse sakın
Bunca yalan içinde gidişim olsun gerçek
Gölgelemesin kimse, benden kalan son dilek
Denizler alev aldı, huzur andı yanmakta
İnsan aptaldır biraz, her oyuna kanmakta
Adaletsiz dünyayı adaletli sanmakta
Haketmeyen her kimse, her birini anmakta
Ne kadar acı varsa bulur güzel insanı
Bizden geriye kalan birkaç lüzumsuz anı
Her çektiğim nefeste kaçar ruh uzaklara
Ben de gitmek isterim ruhumun peşi sıra
Kuvvetim tükenmekte, yollara çıkmam artık
Çıkışlar kapanmakta, halimize pek yazık
Sağanak yağmur vakti, elde yırtık şemsiye
Avucumuzdan yele kapılan her saniye
Zavallı telaşımız yetmezken hiç gücümüz
Sürekli tekrar eden felaket tellalı güz
Bütün insanlık sonsuz uykuya yatmışçasına
Yardıma gelen olmaz, ağlasan yana yana
Dünya utanmadan da dönüyor mu bu vakit
Ben her gece ağlarım, gülmekte bir sürü it
Çok yoruldum, bunaldım geçtikçe şu geceler
An başı eksik olmaz yaşlı ruhumdan keder
Pişmanlığım doğmaktan, çarem yalnız ölmekten
Sümbüller fırlatırım, tükenmişken yorgun ben
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder