Düşünceler yaratır insanı,
Ve yine onlar yok eder.
Bir ışık gibi sisli akşamdaki,
Ufak ufak sızabilir karanlığa.
Ne söner ne de aydınlatır bir yeri,
Yol ayrımındaki çaresiz yabancı gibi.
Titreyen kalemler kağıtların üstünde,
Yazmak dahi istemezler ikindi vaktinde.
Ateşe dökülen bir avuç su hükmünde,
Yananlara olamadı onlar da çare.
Hep mi kirliydi bu denizler acep?
Parlarlar mıydı yahut ilk ışıklarıyla günün?
Hep mi boştu bu gözler acep?
Yanarlar mıydı yahut ateşiyle değişimin?
Mecnun da derler artık düşünene.
Tıkacak kodes mi lazım sorgulayana?
Kendileri çalıp kendileri oynarlar da,
'Git' derler oyunu beğenmeyene.
Aslanın pençesine düşmüş bir yavru kuş.
Av olmaya umutsuzca razı olmuş.
Aç kanatlarını da çık artık gökyüzüne!
Yazıktır ki denemedi bile yavru kuş.
Azim ile kaçardı belki kardeşlerinin yanına,
Şayet ki onlardan sağ kalmış varsa.
Av olmaya gelmiş sanki her biri,
Özgürlük hoş ama yalan bir nameydi.
Acınası işler peşinde süründük.
Kurtaralım diye faydasız yaşamımızı.
Bilmem ki kimlerin sürtüğüydük.
Bakın, kendimizi dahi kurtaramadık!
Düşünceler yarattı insanı,
Ve yine onlar yok etti.
